مردم ونزوئلا در انتخابات ریاست جمهوری رای می دهند که نتایج آن یا به تغییر اساسی در صحنه سیاسی منجر می شود یا شش سال به سیاست هایی اضافه می کند که منجر به بدترین فروپاشی اقتصادی در زمان صلح در جهان شده است.
صرف نظر از اینکه رئیس جمهور نیکلاس مادورو یا رقیب اصلی او، دیپلمات بازنشسته ادموندو گونزالس، نامزد انتخاباتی باشد، این انتخابات بر تمام آمریکا تأثیر خواهد گذاشت.
هم مخالفان و هم حامیان دولت برای پیوستن به مهاجرت 7.7 میلیون ونزوئلایی که قبلاً خانه‌های خود را در جستجوی فرصت‌های توسعه در خارج از کشور ترک کرده‌اند، در صورت پیروزی آقای مادورو در یک دوره دیگر ابراز علاقه کرده‌اند.
حوزه های رای گیری ساعت 6 صبح به وقت محلی باز خواهند شد. تخمین زده می شود که حدود 17 میلیون واجد شرایط رای دادن باشند.
مقامات زمان انتخابات یکشنبه را مصادف با هفتادمین سالگرد تولد هوگو چاوز رئیس جمهور سابق، سیاستمدار چپگرای مورد احترامی که در سال 2013 بر اثر سرطان درگذشت و انقلاب بولیواری خود را به دست آقای مادورو واگذار کرد، تعیین کردند.
اما آقای مادورو و حزب سوسیالیست متحدش در ونزوئلا بیش از هر زمان دیگری در میان رای دهندگانی که سیاست های او را به دلیل کاهش شدید دستمزدها، افزایش گرسنگی، فلج شدن صنعت نفت و جدایی خانواده ها به دلیل مهاجرت مقصر می دانند، نامحبوب هستند.
این مرد 61 ساله در حال مبارزه با اپوزیسیون است که پس از سالها اختلافات درون حزبی و بایکوت انتخاباتی که جاه طلبی آن را برای سرنگونی حزب حاکم خنثی کرد، توانست در کنار یک نامزد قرار بگیرد.
گونزالس 74 ساله نماینده ائتلافی از احزاب مخالف است. در ماه آوریل، او در آخرین لحظه به جای ماریا کورینا ماچادو، فعال اپوزیسیون با نفوذ، که به مدت 15 سال توسط دیوان عالی دادگستری تحت کنترل مادورو از کاندیداتوری برای هر سمتی منع شد، انتخاب شد.
خانم ماچادو، سیاستمدار سابق، با کسب بیش از 90 درصد آرا، در انتخابات مقدماتی مخالفان در اکتبر پیروز شد. پس از ممانعت از ورود او به رقابت های ریاست جمهوری، او یک استاد کالج را به عنوان جایگزین خود در برگه رای انتخاب کرد، اما هیئت ملی انتخابات نیز به او اجازه ثبت نام نداد. سپس آقای گونزالس، یک تازه کار سیاسی، انتخاب شد.
هشت نامزد دیگر در انتخابات روز یکشنبه برای به چالش کشیدن آقای مادورو وجود دارد، اما تنها آقای گونزالس حکومت او را تهدید می کند.
ونزوئلا دارای بزرگترین ذخایر اثبات شده نفت جهان است و زمانی توسعه یافته ترین اقتصاد آمریکای لاتین را داشت. اما پس از روی کار آمدن آقای مادورو، کشور دچار سقوط آزاد شد. کاهش شدید قیمت نفت، کمبودهای گسترده و تورم بیش از 130000 درصد، ابتدا به ناآرامی اجتماعی و سپس به مهاجرت گسترده منجر شد.
تحریم‌های اعمال‌شده توسط دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، با هدف برکناری مادورو از قدرت پس از انتخاب مجدد وی در سال ۲۰۱۸ – که ایالات متحده و ده‌ها کشور دیگر آن را غیرقانونی دانسته‌اند – تنها بحران را عمیق‌تر کرده است.
در روزهای اخیر، آقای مادورو از ونزوئلا عبور کرده است، بخش‌های بیمارستان و بزرگراه‌ها را باز کرده و از مناطق روستایی بازدید کرده است که سالها پا در آن نگذاشته است. پیام او به رای دهندگان امنیت اقتصادی است که او با داستان هایی درباره کارآفرینی و اشاره به ارزهای ثابت و نرخ تورم پایین بر آن تاکید می کند.
کاراکاس پایتخت پس از همه‌گیری شاهد افزایش فعالیت‌های تجاری بوده است و اقتصاد را تقویت می‌کند که صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی می‌کند امسال 4 درصد رشد کند – یکی از سریع‌ترین رشدها در آمریکای لاتین – پس از کاهش 71 درصدی بین سال‌های 2012 تا 2020.
آقای مادورو در آخرین راهپیمایی خود در کاراکاس در روز پنجشنبه در مورد ایالات متحده گفت: “آنها سعی کردند ملت ما را تحت سلطه خود درآورند، اما امروز ما افتخار می کنیم و آماده پیروزی در 28 جولای هستیم.”
با این حال، اکثر ونزوئلایی ها هیچ بهبودی در کیفیت زندگی خود مشاهده نکرده اند. بسیاری از آنها کمتر از 200 دلار آمریکا (155 پوند) در ماه درآمد دارند، به این معنی که خانواده ها برای تامین مایحتاج اولیه تلاش می کنند. برخی افراد شغل دوم و سوم را انجام می دهند. یک سبد از مایحتاج اولیه – برای تغذیه یک خانواده چهار نفره برای یک ماه کافی است – حدود 385 دلار (300 پوند) قیمت دارد.
اپوزیسیون سعی کرده است از نابرابری های عظیم ایجاد شده در بحران که منجر به کنار گذاشتن بولیوار، واحد پول کشورشان، ونزوئلا به نفع دلار آمریکا شد، استفاده کند.
آقایان گونزالس و ماچادو بیشتر مبارزات خود را بر مناطق وسیع ونزوئلا متمرکز کرده‌اند، جایی که فعالیت‌های اقتصادی در کاراکاس در سال‌های اخیر محقق نشده است. آنها به دولتی قول دادند که مشاغل کافی ایجاد کند تا ونزوئلایی‌های مقیم خارج از کشور را تشویق کند که به کشورشان بازگردند و با خانواده‌هایشان متحد شوند.
نظرسنجی ماه آوریل توسط دلفوس مستقر در کاراکاس نشان داد که در صورت پیروزی آقای مادورو در روز یکشنبه، حدود یک چهارم ونزوئلایی ها به مهاجرت فکر می کنند. حاشیه خطای نظرسنجی مثبت یا منفی 2 درصد بود.
اکثر ونزوئلایی هایی که در 11 سال گذشته مهاجرت کرده اند در آمریکای لاتین و دریای کارائیب ساکن شده اند. در سال های اخیر، بسیاری شروع به نگاه به ایالات متحده کرده اند.
هر دو کمپین نه تنها به این دلیل که جنبش‌های سیاسی را نمایندگی می‌کنند، بلکه به دلیل نحوه پاسخگویی به امیدها و ترس‌های رأی‌دهندگان برجسته می‌شوند.
تظاهرات مبارزات انتخاباتی آقای مادورو با رقص‌های الکترونیکی پر جنب و جوش و سخنرانی‌هایی همراه بود که به مخالفان او حمله می‌کردند. اما پس از انتقاد از متحدان چپ‌گرا مانند لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا، رئیس‌جمهور برزیل، به دلیل اظهار نظر مبنی بر اینکه اگر شکست بخورد، “حمام خون” خواهد بود، آقای مادورو از این سمت کناره‌گیری کرد.
پسر او به روزنامه اسپانیایی El Pais گفت که حزب حاکم در صورت شکست به صورت مسالمت آمیز ریاست جمهوری را رها می کند – اعتراف نادری به ضعف که با لحن پیروزمندانه مبارزات انتخاباتی مادورو در تضاد است.
و در تجمعات آقای گونزالس و خانم ماچادو مردم فریاد می زدند و شعار می دادند «آزادی! آزادی!”
مردم به کاتولیک های متدین تسبیح می دادند، در بزرگراه ها قدم می زدند و از ایست های بازرسی نظامی عبور می کردند تا به مراسم برسند. برخی دیگر با بستگان خود که مهاجرت کرده بودند تماس تصویری گرفتند تا بتوانند نامزدها را ببینند.
در یک گردهمایی در اواسط ماه مه، آقای گونزالس از هواداران خواست که تصور کنند “کشوری که در آن فرودگاه ها و مرزهای ما مملو از فرزندان ما هستند که به خانه می آیند.”