رؤسای جمهور لهستان و آلمان سر خود را در برابر صدای طبل نظامی خم کردند و در هشتادمین سالگرد وقوع آن قیام ناگوار، روز پنجشنبه به لهستانی‌هایی که در جریان قیام ورشو در سال 1944 توسط آلمان نازی به قتل رسیدند، ادای احترام کردند.
در لهستان، خبر رسید که مسن ترین شرکت کننده زنده قیام، باربارا سووا، که در آن زمان 106 سال داشت، صبح درگذشت.
با حضور تعداد کمی از بازماندگان در این مراسم، این یادآوری تلخ از گذشت نسلی بود که توسط قربانیان جنگ جهانی دوم شکل گرفته بود.
بعداً شهر متوقف می شود و آژیرهای خطر برای ادای احترام به شورشیان به صدا در می آید.
تیلور سوئیفت، خواننده آمریکایی، که اولین کنسرت از سه کنسرت خود را در شامگاه پنجشنبه در ورشو برگزار می‌کند، در شبکه‌های اجتماعی به طرفداران خود هشدار داد که در صورت شنیدن آژیر وحشت نکنند. بسیاری از آنها از راه دور به اجرا می آیند.
آندری دودا، رئیس‌جمهور لهستان و فرانک والتر اشتاین‌مایر، رئیس‌جمهور آلمان، کنار هم ایستادند و سر خود را به نشانه ادای احترام خم کردند. آنها به قتل عام وولا، کشتار جمعی غیرنظامیان منطقه وولا ورشو که توسط نازی ها از 5 تا 12 اوت 1944 انجام شد، ادای احترام کردند.
«آنها را از خانه ها و منازل مسکونی خود بیرون آوردند، خانه هایشان را به آتش کشیدند و در خیابان ها تیراندازی کردند و اجسادشان را سوزاندند. دودا گفت، چندین تن خاکستر از خیابان ها و میادین وولا جمع آوری شد تا در یک قبر مشترک قرار داده شود.
آقای دودا که از طرف ملتی که از سال 1939 تا 1945 تحت اشغال وحشیانه 1939 تا 1945 بود صحبت می کرد، گفت: این واقعیت که آقای اشتاین مایر “تاج گل می گذارد، سرش را خم می کند، در برابر صلیب یادبود زانو می زند” نیاز به احترام دارد. میلیون ها شهروند آن، مسیحیان و یهودیان، و همچنین نابودی تقریباً کامل سرمایه آنها.
قیام ورشو در 1 اوت 1944 به ابتکار ارتش مخفی داخلی که به دستور دولت لهستان در تبعید در لندن عمل می کرد، آغاز شد.
هدف این بود که پایتخت را از اشغال نازی ها رهایی بخشد و کنترل کشور را از دست ارتش شوروی در حال پیشروی بگیرد. مسکو که قصد حکومت بر لهستان پس از جنگ را داشت، از کمک خودداری کرد و در حالی که پایتخت در آتش می سوخت، ارتش سرخ خود را در آن سوی رودخانه ویستولا نگه داشت.
نازی ها با ارتش حرفه ای و سلاح های بهتر، 200000 جنگجو و غیرنظامی لهستانی را کشتند و در تلافی شهر را با خاک یکسان کردند.
امروزه، لهستانی ها از قیام به عنوان یکی از مهمترین لحظات در تاریخ طولانی جنگ برای استقلال، اغلب با روسیه، یاد می کنند.