بیل ویولا، هنرمند ویدئویی که با کارگردان پیتر سلرز در تولید خلاقانه ترستان و ایزولد اثر واگنر که ابتدا در لس آنجلس، پاریس و نیویورک اجرا شد، همکاری کرد، در سن 73 سالگی درگذشت.
به گزارش وب سایت او، او روز جمعه در خانه اش در لانگ بیچ کالیفرنیا بر اثر بیماری آلزایمر درگذشت.
این پروژه که پروژه تریستان نام داشت، اولین کنسرت خود را در سالن کنسرت والت دیزنی در لس آنجلس در سال 2004، اولین نمایش آن بر روی صحنه اپرای پاریس در سال بعد و ارائه کنسرت آن در سالن اوری فیشر در مرکز لینکلن برگزار شد. در سال 2007
تولید آن چندین بار در پاریس احیا شده است، آخرین بار در سال 2023، و نسخه های آن در فنلاند، ژاپن، انگلستان، اسپانیا، هلند، روسیه، سوئد و کانادا اجرا شده است. این فیلم ها در گالری جیمز کوهان در نیویورک در سال 2007 به نمایش گذاشته شد.
ویولا در یک پیام گفت: “امیدوارم تماشاگران تئاتر را با درک عمیق‌تری از ماهیت زندگی کوتاه ما بر روی زمین و اهمیت و قدرت عشق و انواع روابطی که با اشیا و مردم جهان داریم ترک کنند.” مصاحبه با شرکت اپرای کانادا در سال 2013.
در حالی که خوانندگان روی صحنه اجرا می کردند، تصاویری از مردم، آب، شمع و آتش بر روی یک صفحه نمایش بزرگ نمایش داده می شد – از خاکستری دانه دانه تا رنگ های با وضوح بالا.
تکنیک او شامل فیلمبرداری از ویولا به مدت یک هفته در جنگل‌های ورمونت، فیلمبرداری به تنهایی با دوربین، ساختن آبشار روی صحنه و پایین آوردن بازیگر روی طناب، سپس استفاده از فیلم‌های عقب‌گرد در حین اجرا برای اینکه بازیگر شناور به نظر برسد. همچنین خدمه ای متشکل از 70 نفر در آشیانه هواپیما با یک استخر آب 90 فوتی و یک دیوار آتش 25 فوتی.
مارک سوئد، منتقد لس آنجلس تایمز، پس از احیای آن در سال 2022 در دیزنی هال نوشت: «لحظه ای نقطه عطف در نزدیک به 140 سال اجرای مداوم یک اپرا که موسیقی را بیش از هر اثر دیگری تغییر داده است (و همچنان بر آن تأثیر می گذارد».
در طول Liebestod، مرگ عشقی که اپرا را به پایان می رساند، بدن تریستان شروع به حباب زدن می کند و او مانند آلکا-سلتزر در حالی که شناور می شود حل می شود.
ویولا در مصاحبه ای با COC گفت: “آن لحظه ای بود که فهمیدم می توانم این تجربیات و تصاویری را که روی آنها کار می کردم، مانند گرفتن آتش و آب، بگیرم و آنها را در یک کل بزرگتر عمل کنم.”
در سال 1980، سه سال پس از آشنایی آنها، او با کیرا پروف، مدیر رویدادهای فرهنگی دانشگاه La Trobe در ملبورن ازدواج کرد. او از او خواست که فیلم ها را در نمایشگاه نمایش دهد.
پروف همکار هنری او شد و با هم به عنوان بخشی از یک برنامه تبادل فرهنگی یک سال را در ژاپن گذراندند و سپس به کالیفرنیا نقل مکان کردند.
ویولا شهادت داد که چهار ساعت ویدیو برای اپرا گرفته شد که تأثیر منفی بر ازدواج او داشت.
او در مصاحبه ای در سال 2013 گفت: “ما مقدار زیادی از پول خود را برای انجام آن صرف می کنیم.”
“وقتی متوجه شدیم که دو سوم راه هستیم و پول در حال تمام شدن است، به هم نگاه کردیم و گفتیم: “این کار باید انجام شود.”
ویولا در نیویورک متولد شد و در سال 1973 از سیراکیوز فارغ التحصیل شد و در آنجا توسط جک نلسون راهنمایی شد و شروع به توسعه ویدیو آرت خود کرد. او در art/tapes/22، یک استودیوی ویدیوآرت در فلورانس ایتالیا کار کرد و اولین نمایشگاه بزرگ اروپایی خود را در سال 1975 در فلورانس برگزار کرد.
ویولا به نیویورک نقل مکان کرد و از سال 1976 تا 1980 یک اقامت هنری را در آزمایشگاه تلویزیون در WNET Thirteen گذراند. در سال 1976، او برای تو گریه می کند، یک دوربین بزرگنمایی قطره آب را ساخت که در موزه هنرهای مدرن نیویورک قرار گرفت.
در اواسط دهه 1980، آثار ویولا در موزه ویتنی و موزه تصویر متحرک در معرض دید قرار گرفت و در سال 1987، موما گفت، این اولین نمایشگاه گذشته نگر از آثار او در آنجا بود.
او در سال های 1978، 1983 و 1989 کمک هزینه های تحصیلی را از بنیاد ملی هنر و در سال 1989 از بنیاد مک آرتور دریافت کرد.
آثار او در چندین نمایشگاه بینیل در موزه هنر ویتنی به نمایش درآمده است.
از او همسر و پسرانش بلیک و آندری ویولا و عروسش آیلین میلیمن به یادگار مانده است.